Edelweissee's Nook

Ang Dapat Mabatid ng mga Kababayan

ITONG Agham na pinamamhalaan noong unang panahon ng ating tunay na mga kababayan, noong hindi pa tumutuntong sa mga lupaing ito ang mga dayuhan, ay naisabuhay sa lubos na kapayakan at kasaganahan. Napagaan niya ang mga gawain at laung-lalo na ang pamumuhay, sila ay magkatambal at kinakailangan ng mga lipunan, malabis ang pagyabong ng lahat ng pinagkakakitaan, kayat dahil dito’y mayaman ang ingat-yaman ng lahat. Lalaki’t matanda at pati mga babae ay marunong gumawa at magpa-iral ng talagang kasipagan nating mga Filipino.

Dumating ang mga dayuhan at dumulog na nakikipagkaibigan. Sa mabuti nilang hikayat na diumano, tayo’y aakayin sa lalong kagalingan, at lalong imulat ang ating kaisipan, ang nasabing nagsipamahala ay nangyaring nalumuyot sa tamis ng kanilang dila sa paghibo. Gayon man, sila’y manggagamit sa labis na ingat-yaman ng mga Filipino na pinangalagaan at pinapagtibay ang kanilang pagkukunan sa pamamagitan ng isang pagtitipid na kukumuha ng sapat na pangangailangan sa kani-kanilang mga bayan, at yao’y pinakaingata’t prinotektahan nilang lahat, tanda ng tunay na pagtatapat na hindi magtataksil sa pinagkayarian. Ito’y siyang tinatawag na pagmamahal ng tao at mamamayan na pinakakinatawan ng bayan sa Pilipinas.

Buhat nang ito’y mangyari ay bumibilang na ngayon sa tatlong dantaong mahigit na ang agham ni bayan ay ating binubuhay sa lubos na kasaganaan; ang pinagtatamasa at binubusog , kahit abutin natin ang kasalatan at kadayukdukan. Ginugugugol natin ang yaman, dugo at sampu ng buhay sa pagtatanggol sa bayan; kinakahamok natin sampu ng tunay na mga kababayan na ayaw pumayag na sa kanila ay pasakop, at gayon din naman nakipagbaka tayo sa mga Intsik at Olandes na nagbalak na umagaw sa kanila nitong bansa.

Ngayon, sa lahat ng ito, ano ang mga ginawa nating paggugugol ang nakikitang kaginhawahang ibinigay sa ating Bayan? Ano ang nakikita nating pagtupad sa kanilang kapangakuan na siyang naging dahilan ng ating paggugugol? Wala kundi pawang kataksilan ang ganti sa ating mga pagpapala. At ang mga pagtupad sa kanilang ipinangakong tayo ay lalong gigisingin sa kagalingan? Bagkus tayo’y binulag, inihawa tayo sa kanilang hamak na asal, pinilit na sinara ang mahal at magandang ugali ng ating Bayan. Iminulat tayo sa isang maling pagsampalataya at isinadlak sa lubak ng kasamaan ang kapurihan ng ating Bayan.

At kung tayo’y mangahas humingi ng kahit gabahid na lingap, ang nagiging kasagutan ay ang tayo’y lokohi’t paikutin sa piling ng ating minamahal na mga anak, asawa at matandang magulang. Ang bawat isang himutok na pumulas sa ating dibdib ay itinuturing na isang malaking pagkakasala at karakarakang nilalapatan ng malahayop na kabangisan.

Ngayon, wala nan maituturing na kasarinlan sa ating pamamayanan. Ngayon, lagi nang tinatawag ang ating bansa ng manggagaya na lipunan at bayan, estado at kapuluan ng moderno na kultura, tradisyo’t estilo ng mga bansang sumakop ng mga isla na Pilipinas.

Ngayon, tayo’y malulunod na sa magbabahang luha ng Ina sa binabato na kritiko ng iba, sa pamamaliit ng iba na pinalawig ng kalupitan, na ang bawat patak ay katulad ng isang kumukukolong tingga na sumasalang sa mahapding sugat ng ating pusong nagdaramdam. Ngayon, lalo’t lalo tayong nabibilibiran ng ating tanikalang nakakalait sa bawat mamamayang may iniingatang dangal.

Ano ang nararapat nating gawin?

Ang araw ng katwiran na sumisikat sa Silangan ay malinaw na itinuturo sa ating mga matang malaong nabulagan ang landas na dapat nating tunguhin. Ang liwanag niya’y tanglaw sa ating mga mata upang makita natin ang mga kukong nag-akma ng kalupitang alay sa atin ng mga ganid na asal.

Itinuturo ng katwiran na wala tayong iba pang maantay kundi lalo’t lalong kahirapan, lalo’t lalong kataksilan, lalo’t lalong kaalipustahan, at lalo’t lalong kaalipinan.

Itinuturo ng katwiran na huwag nating sayangin ang panahon sa pag-asa sa dayuhang simpatya na hindi darating at hindi mangyayari.

Itinuturo ng katwiran na tayo’y umasa sa ating sarili at huwag antayin sa iba ang ating kabuhayan.

Itinuturo ng katwiran na tayo’y magkaisang-loob, magkaisang-isip at akala, at tayo’y maglakas na maihanap ng lunas ang naghaharing panggagamit sa ating Bayan.

Panahon na ngayong dapat na lumitaw ang liwanag ng katapangan.

Panahon nang dapat nating ipakilala na tayo’y may sariling pagdaramdam, may puri, may hiya at pagdadamayan.

Ngayon, panahon nang dapat simulan ang pagsisiwalat ng mga mahal at dakilang aral na magwawasak sa marahasang pang-aalipusta na bumubulag sa ating kaisipan. Panahon na ngayong dapat makilala ng mga Filipino ang pinagmulan ng pagkasirang identidad. Araw na itong dapat kilalanin na sa bawat hakbang natin ay lumalaban tayo at nabibingit sa malalim na hukay ng kamatayan na sa atin ay inuumang ng mga kaaway.

Kaya, O mga Kababayan! Ating ilabas ang naitatago na lakas, at kusang igugol sa kagalingan ang ating lakas sa tunay at lubos na pag-asa na magtagumpay sa minimithing kaginhawaan ng baying tinubuan.

Buhay Kolehiyoo

1. Yung lahat ng classmate mo sa Philippines nag university hopping tapos ikaw GRADE 11 palang! *kill me NOW!!!*

2. Be careful what you wish for … coz you just might get it all…

3. College life

Aral + tulog = NO SOCIAL LIFE

SOCIAL LIFE + tulog = NO ARAL

Aral + Social life = NO TULOG

4. .oh how I miss sleeping for eight hours or more….

5. I don’t know what’s wrong with me. I can’t eat, can’t sleep

6. hindi ko matapos yung speech ko! good heavens help me! Waaaaaah!

7. coz’ it’s 12:51. Tralalala

8. Yung kahit anong review mo, nga nga pa din pag dating ng exam

9. Felt this last week and this wek

10. Everything happens for a reason

Ito ay isang kwento na nabuo dahil sa pagsama-sama ng mga facebook status.

Edelweissee's Nook

Linggo, Setyembre 30, 2012

September Project (Week 4)

Sabado, Setyembre 22, 2012

September Project (Week 3)

Sabado, Setyembre 15, 2012

September Project (Week 2)

Sabado, Setyembre 8, 2012

September Project (Week 1)

Martes, Hulyo 31, 2012

Cento

Miyerkules, Hulyo 18, 2012

Linggo, Hulyo 8, 2012

Cento

Tungkol sa Akin